اخرین جمله ای که ازت شنیدم

آنكه بر پيكر لب مي لرزيد لااقل كاش مرا مي فهميد
روز اول كه صدايش كردم
بوسه مي خورد لبم پي در پي
يك سكوت بر دلم آن روز نشست
گفتم اين مرد غزل هاي من است
بعد از آن روز دلم
خط خطي كرد همين دفتر را
شعر مي خواند كه عاشق باشد
مثل يك قمري آواز به دست
كه سكوتش سرد است
خواندمش باز بيا
جنس اين فاصله ها دريا نيست
تن من زنداني ست
در هجوم تن تو
خنده اي كرد عجيب
گفت اي زاده ي مه باز عاشق شده اي!؟
لحظه ها زود گذشت
تا همين روز كه رفت
نامه اي داد به من

آ....ک.....منتظرتم بیا
كه از آن روز كه در خاطر من مي آيي
روز هايم همه در بي كسيم مي ميرند
حال بگذار كه تنها باشم
آنكه بر پيكر لب مي لرزيد لااقل كاش مرا مي فهميد
دل من مي سوزد
نه به حال تو
به مه در شب تار
كه غريب ست هنوز
هر شب از درد سپيد دل خود مي گريم
لحظه اي با من باش
شاخه ام را بتكان تا محبت ريزد
تا بگويم كه تو را
از لب فاصله ها مي گيرم
چون تو روياي غزل هاي مني
بي تو در واژه ي غم مي ميرم
پس بيا در بر من
جنس اين فاصله ها دريا نيست
و خودت مي داني
تن من در تن تو زنداني ست

توی گئجه سی

اذن وئر تــــوی گئـــــجه ســی من ده سنه دایه گلیم

ال قاتانـــدا ســــــنه مشــــــــاطه تماشـــــایه گلــــیم

سن بو مهتاب گئجه سـی سیره چیخان بیر سرو اول

اذن وئر من ده دالونـــــــجا سورونـــــوب ســـایه گلیم

منه ده باخدیـن او شهــــلا گـــــوزوله من قـــــارا گون

جراتیم اولمــــــادی بیر کلمــــــه تمنـــــــایه گلـــــــیم

من جهنـــــمده ده باش یاســــــدیقا قویســام سنیله

هئچ آییلمــــام کـــــی دوروب جنت مــــاوایه گلــــیم

ننه قارنـــیندا دا سنـــــله اکیــــــز اولســــــایدیم اگر

ایسته مزدیم دوغولوب بیـــــر ده بو دونیـــــایه گلیم

سن یاتیب جنتی رویاده گورنـــــــده گئــــــجه لــــــر

منده جنتده قـــوش اوللام کی او رویـــــایه گلــــــیم

قیتلیغ ایللر یاغیــــشی تک قورویوب گوز یاشیـــمیز

کوی عشقونده گــــــــرک بیــــــرده مصـــــلایه گلیم

سنده صحرایه مارال لار کیمی بیر چیخ نولـــی کی

منده بیر صیده چیخانلار کیـــمی صحــــرایه گلیـــــم

آلــــلاهوندان سن اگر قوخمــــیوب اولســـان ترسا

قورخـــــورام منـــــده دؤنــــوب دین مسیحایه گلیم

شیخ صنعان کیمی دونقـــــوز اوتــــــــاریب ایللرجه

سنی بیر گورمک ایچــون معبـــــد ترســــــایه گلیم

یوخ صنم! آنــــــــلامادیم، آنلامادیــــــم حاشـــــا من

بوراخیم مسجدیــــــمی سنـــــــله کلیسایه گلیم!

گل چیخاق طور تجلایه ســـــن اول جلــــــوه طور

منده موســــی کیمـــــــی او طـــوره تجلایه گلیم

عجب روزگار عجیبی است روزگارروزگار عجیب

اینجا سرزمین واژه های وارونه است:
جایی که گنج, “جنگ” می شود
درمان, “نامرد” می شود
قهقه , “هق هق” می شود
اما دزد همان “دزد” است
… درد همان “درد”
و گرگ همان گرگ…

درد همان درد است

و درمانش همان نامرد

جفالی یار

بیر دیل قانماز اؤره گیم وار کی گتیریب دی زارا منی

دئییر گَره ک یئتیره سن او جفالی یـارا منی

گــؤرور سن کی گئجه یاری سی، بــاشلانیری اَدا لاری

نَــه دیل قانیر نَـه ده تاری ، ایستیر قـویـا بـارا منی

دئییره م کی اونو بوراخ ، اوندان سنه یانماز چیراغ

یانا یانا چکیر بیــر آخ ، ائدیر گـونی قارا منی

دئییره م کی باشی داشلی ، نه قالیبسان گؤزو یاشلی

چوخ گؤزه ل وار قلم قاشلی ، چکمه هی هی اورا منی

دئییر اورا چکمه سـؤزو، گره ک اولا یــاریـن اؤزو

ایندی ده لاپ سؤزون دوزو ، یئنـه قویـوب زورا منی

یادت برایم عزیز است

یادت همانند قصه ی سیگارم است،
که ماه هاست میگویم:
این نخ آخر است!؟

اسایش

امام صادق (ع ) می فرماید

خوشترین آسایش , دل نبستن به مردم است .

خوشترین آسایش , دل نبستن به مردم است

منزل ویرانه منم من

سقفی ییخیلان منزل ویراندی منیم چون
عشقین اورییم داغلادی یاندیردی کول اتدی

یانام سنه خاطیر اولوم آساندی منیم چون
فرهاد کیمی تیشه ووروپ عشقیمی یازدیم

داغ شاهد اولوپ ایندی ده نالاندی منیم چون
مجنون باخیب احوالیمه لیلی نی اونوتدو

بیر آه چکیپ ضجه ووروپ یاند ی منیم چون
باخ گوزلریمین نوری گدیپ گتمه آماندیر

سن سیز بو بدن پیکر بی جاندی منیم چون

قربانی دل

از باغ مي برند چراغانيت كنند / تا كاج جشنهاي زمستانيت كنند

پوشانده اند صبح تو را ابرهاي تار / با اين بهانه كه بارانيت كنند

يوسف به اين رها شدن از چاه دل نبند / اين بار مي برند كه زندانيت كنند

اي گل گمان نكن به شب جشن مي روي / شايد به خاك مرده اي ارزانيت كنند

يك نقطه بيش فرق ، بين رحيم و رجيم نيست / از نقطه اي بترس كه شيطانيت كنند

آب طلب نكرده هميشه مراد نيست / گاهي بهانه ايست كه قربانيت كنند

شاد باش كه از شادي تودل شادم

 تا تو شادي زغم هر دو جهان آزادم

لذت زندگي من همه خورسندي توست

 بي وفايم كه  بی وفايت برود از يادم

تنها ترین تنهای تنهایی

دئدیم آز جور ائله جانا، دئدی عادت بئله دیر

دئدیم اغیار ایله گزمه، دئدی قسمت بئله دیر

دئدیم انصاف دییل شعله ی عـــشقینده یانام

دئــدی پروانه یه باخ، رمز سعادت بــئله ­دیر

دئدیم آز ناز ائله گولدو، دئدی نازسیز گوزلی

حق یارادمازبــونوبیل، راز طــبیعت بئله دیر

دئدیم آل جانیمی، قوی بیر نفس آسوده یاتیم

دئدی عشق اهلی اگر ایـستسه راحت بئله دیر

مین کره جانیمی قوربان ائله­دیم جان دئمه­دی

نه بــیلیم بــــلکه ده قــانون محبت بــئله دیر

ییخدی کونلوم ائوینی، ایله مه دی عهد وفا

بـــیوفا، نــازلی گوزلـــلرده صداقت بئله دیر

صبریمی الدن آلیب دیر، داها قایتارمیه جک

شـــیوه عــشقده چون رســـم امانت بئله دیر

عشق سوداسینا دوشدون داها جان فیکرینی آ ت

“عزیزم” عشق خـــریدارینا قیمت بـــئله دیر

جایت همیشه سبز است در خلوت خیالم

خوبم به خوبی تو ،گرچه نپرسی حالم

تنهایی

یه جاهایی باید از تنهاییت لذت ببری

 تا دیگران از بازی دادنت لذت نبرن.

ادمها لالت میکنند،

بعد هی میپرسند:

چرا حرف نمی زنی؟؟؟!!!

این خنده دارترین نمایشنامه ی دنیاست.......

هرشبم با این دل پر درد و سوز ،می برم با یاد تو شب را به روز

در ازل چون طرح ِ دل می ریختند قلب من با مهرِ تو آمیختند

چون درون کوره اش می سوختند آتش عشق تو را افروختند

چون درون سینه اش بگذاشتند تخم عشق تو درونش کاشتند

چون درون قلب،خون می ریختند خون ِ قلبِ من به مِی، آمیختند

اولش چون دیده را بگشاده اند روی زیبایت نشانم داده اند

این گناه از من نبود از چرخ بود لیک دیگر آه و فریادم چه سود

هرشبم با این دل پر درد و سوز
می برم با یاد تو شب را به روز

شهرِ عشاق چنين دلبر خونريز نداشت

مي و ميخانه چنين ساغر لبريز نداشت

دل ِ من گرچه جفاي تو فراوان مي ديد

ليک ديگر نه چنين طاقت پاييز نداشت

عاقبت با دل ِ من آنچه بکردي، صنما

فلک اينگونه به خود، يادِ غم انگيز نداشت

نکنم شکو ِه ز ايام که صياديِ عشق

ز ازل تا به کنون آهوي ِ بُگريز نداشت

زندگی، لحظه ی افتادن برگی است به خاک

ای دل چگونه صید چنین دام گشته ای

جنگی پلنگ بودی و هین رام گشته ای

آواز می زدی که نه در بیشه ام رقیب

مـات کـدام شیر خـوش اندام گشته ای؟

زندگی، لحظه ی افتادن برگی است به خاک
زندگی، لحظه ی آلودن پاکی است ز پاک

زندگی، ماندن يک روح به يک ساحل مرگ
زندگی، پيچش يک باد خزان در دل برگ

زندگی، آمدن صبر فراوان به ستوه
زندگی، لحظه ی افتادن فرهاد ز کوه

الا ای جان جانان ن ن ن ن ن ن ن ن ن ن ن

الا ای جانِ جانِ جانِ جانان

الا ای غمگسارِ غمگساران

الا ای فتنه ی فتانه پرور

الا ای می گسارِ باده خواران

الا ای شعله ی سوزنده ی عشق

الا ای شه سوارِ تک سواران

الا ای مه رخ ِپيچيده گيسو

الا ای خوش نگارِ رخ نگاران

نگاهی کن به جانِ خسته ی من

دلم را شعله ور کن، جانِ ياران

که صيدت گشته ام با عهدِ ديرين

به يک تير نگاهت ای بهاران

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد و از غم ما هیچ غم نداشت

دل و جانم به کف اوردی و رفتی ز برم

هیجرینده گوزوم هر گئجه گیریان اولا، خوشدور

یارین رهئ عشقینده کونول قان اولا، خوشدور

هیجرینده گوزوم هر گئجه گیریان اولا، خوشدور

من کی، بو قارا گوزلولر عشقینده اسیرم

سینم هدفئ- ناوکئ- مژگان اولا خوشدور

سن عصریمیزین ایندی زولئیخاسی سان، ای گول!

عاشیق سنه مین یوسفی کنعان اولا، خوشدور

ییغما باشینا، ناز ایله بیر شانه چک هردن

کونلوم کیمی، زولفونده پریشان اولا، خوشدور

گل سینه نی گوستر منه هر صبح زمانی

گول بولبول اوچون چاکئ گریبان اولا، خوشدور

رخسارین اودو کونلومو یاخدیقجا سئویننم

پروانه اوچون شعله یئ سوزان اولا، خوشدور

عشق اهلی اسیری غم جانان اولا، خوشدور

عاشقی ،اوارگی دارد به دل

چه شده؟ ای دل دیوانه باز  هوایش کردی؟
با دو چشمان پر از اشک باز صدایش کردی؟
گفته بودم که دلش معدن بی معرفتی ست
تو نشستی و دلت خوش به وفایش کردی؟

تنها نیستم!

از وقتی که رفته ای سایه ام با من است...

آه...

فراموش کردم بگویم... خاطراتت نیز با من هستند...

اما..

خودت کجای این شهر هستی؟

شاید داری به دل دیوانه ی من می خندی؟!!

:حرف آخر

دلم برای دل سنگت تنگ شده... همین!

تو رو دوست دارم ن..... تو رو دوست دارم تو رو دوس دارم

 من یه پرندم آرزو دارم تو باغم با شی
من یه خونه ی تنگ و تاریکم کاشکی تو بیای چراغم باشی
هر جا که باشم هر چی که باشم تو باید باشی
تا زنده باشم می میرم اگه از تو جدا شم
می میرم اگه از تو جدا شم
اگه تاریکم اگه روشنم اگه پاییزم اگه بهارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم

دل شناسد که چیست گوهر عشق

عقل را ذره ای بصارت نیست

طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست

آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست

می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد

آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست

می روم اما نگویــــــــی بی وفــــــا بود و نمــــاند

از هجوم سایه هــــا دیگر نگــــــاهم خسته است

راســــــتی : یادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو

تاول غــــــربت به روی باغ احســــــاسم نشست

طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود

روی جلد خاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم / خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از

یادم

خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم / در این تنهایی مطلق ، که می بندد به

زنجیرم

سندن ایری دوشندن بلکه اوزم نن ده ایری دوشمیشم

عاشقام گـوزوم اغلار  گولمرم اوزوم اغــلار

درديمی كيمـــــه دئييم   اغزيمدا سوزوم اغلار

باقجادان گل قوتاردی  قارا زلفيـــــم اغاردی

الله منيـــــــم سوگيمـی   گورئسن كيـــم اپاردی

 

قاليب قولاغيـــم سســـده  مـــن بيـــزاراوهوســــده

الله نئـــجه زما نــــــدور    او ازاد مــــن قفســـــــده

سوگلوم هارا گئلـــدی   آغ گونوم قارا گئلدی

سنــد ن آيری دوشنن     اورگيم زارا گئلـــدی

همین که هستی
همین که لا بلای کلماتم
نَفَس میکشی،راه میروی
... ...
همین که پناه ِ واژه هایم شده ای
همین که سایه ات هست
همین که بازم میخندی و شادی 

کافی‌ست برای یک عمر آرامش ؛
باش!
حتی همین قدر دور ولی شاد

مثل همیشه میگم

جایت همیشه سبز است در خلوت خیالم

 خوبم به خوبی تو گرچه نپرسی حالم

سالما گوزوندن منی بیگانه تک گل دولانیم باشیوه پروانه تک

سالما گوزوندن منی بیچاره تک             گل دولانیم باشیوه پروارنه تک

گل قولومی حلقه لییم بوینونا                   تئللرینی دسته لییم شانه تک

من سرکویینده سنون بیر قوشام         دامه سالیب قاره خالین دانه تک

مرحمت ائت قویما یانیب قورتاریم       قویما چاتا عومرومی پایانه تک

هر گئجه کویونده سنون گلمیشم                 آه و فغانیم، ائله دیوانه تک

ایستیرم هر گون دولانام باشیوه       سن یاتاسان، من ده باخام صبح تک

قلبیم ائوین  گوزیاشلا سیلمیشم           ساخلامیشام وصلتیوه قبر تک

 

آغلاییب بوشالوب دولماق ایستیرم         سایه نده عومور کن قالماق ایستیرم

بوتون وارلیغیمی شیرین عومرومو              سنیله بیرلییب  بولماق ایستیرم

یورولاندا  روحوم آرتاندا  غمیم            بیر شیرین دوداقدان گولماق ایستیرم